| کنون من گشایم چنین روی و موی | سپاه تو گردد پر از گفت‌وگوی | |
| که با دختری او به دشت نبرد | بدین سان به ابر اندر آورد گرد | |
| نهانی بسازیم بهتر بود | خرد داشتن کار مهتر بود | |
| ز بهر من آهو ز هر سو مخواه | میان دو صف برکشیده سپاه | |
| کنون لشکر و دژ به فرمان تست | نباید برین آشتی جنگ جست | |
| دژ و گنج و دژبان سراسر تراست | چو آیی بدان ساز کت دل هواست | |
| چو رخساره بنمود سهراب را | ز خوشاب بگشاد عناب را | |
| یکی بوستان بد در اندر بهشت | به بالای او سرو دهقان نکشت | |
| دو چشمش گوزن و دو ابرو کمان | تو گفتی همی بشکفد هر زمان | |
| بدو گفت کاکنون ازین برمگرد | که دیدی مرا روزگار نبرد | |
| برین باره‌ی دژ دل اندر مبند | که این نیست برتر ز ابر بلند | |
| بپای آورد زخم کوپال من | نراندکسی نیزه بر یال من | |
| عنان را بپیچید گرد آفرید | سمند سرافراز بر دژ کشید | |
| همی رفت و سهراب با او به هم | بیامد به درگاه دژ گژدهم | |
| درباره بگشاد گرد آفرید | تن خسته و بسته بر دژ کشید | |
| در دژ ببستند و غمگین شدند | پر از غم دل و دیده خونین شدند | |
| ز آزار گردآفرید و هجیر | پر از درد بودند برنا و پیر | |
| بگفتند کای نیکدل شیرزن | پر از غم بد از تو دل انجمن | |
| که هم رزم جستی هم افسون و رنگ | نیامد ز کار تو بر دوده ننگ | |
| بخندید بسیار گرد آفرید | به باره برآمد سپه بنگرید |