| برون رفت با او ز لشکر سوار | ز مردان جنگی فزون از هزار | |
| همه با سنان سرافشان شدند | ابا جوشن و گرز و خفتان شدند | |
| زواره پدیدار بد جنگجوی | بدو تیز الکوس بنهاد روی | |
| گمانی چنان برد کو رستم‌ست | بدانست کز تخمه‌ی نیرم‌ست | |
| زواره برآویخت با او به هم | چو پیل سرافراز و شیر دژم | |
| سناندار نیزه به دو نیم کرد | دل شیر چنگی پر از بیم کرد | |
| بزد دست و تیغ از میان برکشید | ز گرد سران شد زمین ناپدید | |
| ز کین‌آوران تیغ بر هم شکست | سوی گرز بردند چون باد دست | |
| بینداخت الکوس گرزی چو کوه | که از بیم او شد زواره ستوه | |
| به زین اندر از زخم بی‌توش گشت | ز اسپ اندر افتاد و بیهوش گشت | |
| فرود آمد الکوس تنگ از برش | همی خواست از تن بریدن سرش | |
| چو رستم برادر بران‌گونه دید | به کردار آتش سوی او دوید | |
| به الکوس بر زد یکی بانگ تند | کجا دست شد سست و شمشیر کند | |
| چو الکوس آوای رستم شنید | دلش گفتی از پوست آمد پدید | |
| به زین اندر آمد به کردار باد | ز مردی بدل در نیامدش یاد | |
| بدو گفت رستم که چنگال شیر | نپیموده‌ای زان شدستی دلیر | |
| زواره به درد از بر زین نشست | پر از خون تن و تیغ مانده به دست | |
| برآویخت الکوس با پیلتن | بپوشید بر زین توزی کفن | |
| یکی نیزه زد بر کمربند اوی | ز دامن نشد دور پیوند اوی | |
| تهمتن یکی نیزه زد بر برش | به خون جگر غرقه شد مغفرش |