| همان مهتران دگر را به بند | ابا شاه کاووس در دژ فگند | |
| ز گردان نگهبان دژ شد هزار | همه نامداران خنجرگذار | |
| سراپرده‌ی او به تاراج داد | به پرمایگان بدره و تاج داد | |
| برفتند پوشیده رویان دو خیل | عماری یکی درمیانش جلیل | |
| که سودابه را باز جای آورند | سراپرده را زیر پای آورند | |
| چو سودابه پوشیدگان را بدید | ز بر جامه‌ی خسروی بردرید | |
| به مشکین کمند اندرآویخت چنگ | به فندق‌گلان را بخون داد رنگ | |
| بدیشان چنین گفت کاین کارکرد | ستوده ندارند مردان مرد | |
| چرا روز جنگش نکردند بند | که جامه‌اش زره بود و تختش سمند | |
| سپهدار چون گیو و گودرز و طوس | بدرید دلتان ز آوای کوس | |
| همی تخت زرین کمینگه کنید | ز پیوستگی دست کوته کنید | |
| فرستادگان را سگان کرد نام | همی ریخت خونابه بر گل مدام | |
| جدایی نخواهم ز کاووس گفت | وگر چه لحد باشد او را نهفت | |
| چو کاووس را بند باید کشید | مرا بی‌گنه سر بباید برید | |
| بگفتند گفتار او با پدر | پر از کین شدش سر پر از خون جگر | |
| به حصنش فرستاد نزدیک شوی | جگر خسته از غم به خون شسته روی | |
| نشستن به یک خانه با شهریار | پرستنده او بود و هم غمگسار | |
| چو بسته شد آن شاه دیهیم‌جوی | سپاهش به ایران نهادند روی | |
| پراگنده شد در جهان آگهی | که گم شد ز پالیز سرو سهی | |
| چو بر تخت زرین ندیدند شاه | بجستن گرفتند هر کس کلاه |