| برآمد ز هر دو سپه بوق و کوس | هوا نیلگون شد زمین آبنوس | |
| چو برق درخشنده از تیره میغ | همی آتش افروخت از گرز و تیغ | |
| هوا گشت سرخ و سیاه و بنفش | ز بس نیزه و گونه‌گونه درفش | |
| زمین شد به کردار دریای قیر | همه موجش از خنجر و گرز و تیر | |
| دوان باد پایان چو کشتی بر آب | سوی غرق دارند گویی شتاب | |
| همی گرز بارید بر خود و ترگ | چو باد خزان بارد از بید برگ | |
| به یک هفته دو لشکر نامجوی | به روی اندر آورده بودند روی | |
| به هشتم جهاندار کاووس شاه | ز سر برگرفت آن کیانی کلاه | |
| به پیش جهاندار گیهان خدای | بیامد همی بود گریان به پای | |
| از آن پس بمالید بر خاک روی | چنین گفت کای داور راستگوی | |
| برین نره دیوان بی‌بیم و باک | تویی آفریننده‌ی آب و خاک | |
| مرا ده تو پیروزی و فرهی | به من تازه کن تخت شاهنشهی | |
| بپوشید ازان پس به مغفر سرش | بیامد بر نامور لشکرش | |
| خروش آمد و ناله‌ی کرنای | بجنبید چون کوه لشکر ز جای | |
| سپهبد بفرمود تا گیو و طوس | به پشت سپاه اندر آرند کوس | |
| چو گودرز با زنگه‌ی شاوران | چو رهام و گرگین جنگ‌آوران | |
| گرازه همی شد بسان گراز | درفشی برافراخته هفت یاز | |
| چو فرهاد و خراد و برزین و گیو | برفتند با نامداران نیو | |
| تهمتن به قلب اندر آمد نخست | زمین را به خون دلیران بشست | |
| چو گودرز کشواد بر میمنه | سلیح و سپه برد و کوس و بنه |