| هرانکس که زنده است ز ایرانیان | بیارم ببندم کمر بر میان | |
| نه ارژنگ مانم نه دیو سپید | نه سنجه نه پولاد غندی نه بید | |
| به نام جهان‌آفرین یک خدای | که رستم نگرداند از رخش پای | |
| مگر دست ارژنگ بسته چو سنگ | فگنده به گردنش در پالهنگ | |
| سر و مغز پولاد را زیر پای | پی رخش برده زمین را ز جای | |
| بپوشید ببر و برآورد یال | برو آفرین خواند بسیار زال | |
| چو رستم برخش اندر آورد پای | رخش رنگ بر جای و دل هم به جای | |
| بیامد پر از آب رودابه روی | همی زار بگریست دستان بروی | |
| بدو گفت کای مادر نیکخوی | نه بگزیدم این راه برآرزوی | |
| مرا در غم خود گذاری همی | به یزدان چه امیدداری همی | |
| چنین آمدم بخشش روزگار | تو جان و تن من به زنهار دار | |
| به پدرود کردنش رفتند پیش | که دانست کش باز بینند بیش | |
| زمانه بدین سان همی بگذرد | دمش مرد دانا همی بشمرد | |
| هران روز بد کز تو اندر گذشت | بر آنی کزو گیتی آباد گشت |