| چنین پاسخش داد دیو سپید | که از روزگاران مشو ناامید | |
| بیایم کنون با سپاهی گران | ببرم پی او ز مازندران | |
| شب آمد یکی ابر شد با سپاه | جهان کرد چون روی زنگی سیاه | |
| چو دریای قارست گفتی جهان | همه روشناییش گشته نهان | |
| یکی خیمه زد بر سر او دود و قیر | سیه شد جهان چشمها خیره خیر | |
| چو بگذشت شب روز نزدیک شد | جهانجوی را چشم تاریک شد | |
| ز لشکر دو بهره شده تیره چشم | سر نامداران ازو پر ز خشم | |
| از ایشان فراوان تبه کرد نیز | نبود از بدبخت ماننده چیز | |
| چو تاریک شد چشم کاووس شاه | بد آمد ز کردار او بر سپاه | |
| همه گنج تاراج و لشکر اسیر | جوان دولت و بخت برگشت پیر | |
| همه داستان یاد باید گرفت | که خیره نماید شگفت از شگفت | |
| سپهبد چنین گفت چون دید رنج | که دستور بیدار بهتر ز گنج | |
| به سختی چو یک هفته اندر کشید | به دیده ز ایرانیان کس ندید | |
| بهشتم بغرید دیو سپید | که ای شاه بی‌بر به کردار بید | |
| همی برتری را بیاراستی | چراگاه مازندران خواستی | |
| همی نیروی خویش چون پیل مست | بدیدی و کس را ندادی تو دست | |
| چو با تاج و با تخت نشکیفتی | خرد را بدین‌گونه بفریفتی | |
| کنون آنچ اندر خور کار تست | دلت یافت آن آرزوها که جست | |
| ازان نره دیوان خنجرگذار | گزین کرد جنگی ده و دوهزار | |
| بر ایرانیان بر نگهدار کرد | سر سرکشان پر ز تیمار کرد |