| از اندیشه دل را بپرداختم | سخن آنچ دانستم انداختم | |
| نه مرگ از تن خویش بتوان سپوخت | نه چشم جهان کس به سوزن بدوخت | |
| به پرهیز هم کس نجست از نیاز | جهانجوی ازین سه نیابد جواز | |
| همیشه جهان بر تو فرخنده باد | مبادا که پند من آیدت یاد | |
| پشیمان مبادی ز کردار خویش | به تو باد روشن دل و دین و کیش | |
| سبک شاه را زال پدرود کرد | دل از رفتن او پر از دود کرد | |
| برون آمد از پیش کاووس شاه | شده تیره بر چشم او هور و ماه | |
| برفتند با او بزرگان نیو | چو طوس و چو گودرز و رهام و گیو | |
| به زال آنگهی گفت گیو از خدای | همی خواهم آنک او بود رهنمای | |
| به جایی که کاووس را دسترس | نباشد ندارم مر او را به کس | |
| ز تو دور باد آز و چشم نیاز | مبادا به تو دست دشمن دراز | |
| به هر سو که آییم و اندر شویم | جز او آفرینت سخن نشنویم | |
| پس از کردگار جهان‌آفرین | به تو دارد امید ایران زمین | |
| ز بهر گوان رنج برداشتی | چنین راه دشوار بگذاشتی | |
| پس آنگه گرفتندش اندر کنار | ره سیستان را برآراست کار |