| همانا که کوپال سیصدهزار | زدندش بران تارک ترگ‌دار | |
| تو گفتی که از آهنش کرده‌اند | ز سنگ و ز رویش برآورده‌اند | |
| چه دریاش پیش و چه ببر بیان | چه درنده شیر و چه پیل ژیان | |
| همی تاخت یکسان چو روز شکار | ببازی همی آمدش کارزار | |
| چنو گر بدی سام را دستبرد | به ترکان نماندی سرافراز گرد | |
| جز از آشتی جستنت رای نیست | که با او سپاه ترا پای نیست | |
| زمینی کجا آفریدون گرد | بدانگه به تور دلاور سپرد | |
| به من داده بودند و بخشیده راست | ترا کین پیشین نبایست خواست | |
| تو دانی که دیدن نه چون آگهیست | میان شنیدن همیشه تهیست | |
| گلستان که امروز باشد ببار | تو فردا چنی گل نیاید بکار | |
| از امروز کاری بفردا ممان | که داند که فردا چه گردد زمان | |
| ترا جنگ ایران چو بازی نمود | ز بازی سپه را درازی فزود | |
| نگر تا چه مایه ستام بزر | هم از ترگ زرین و زرین سپر | |
| همان تازی اسپان زرین لگام | همان تیغ هندی به زرین نیام | |
| ازین بیشتر نامداران گرد | قباد اندر آمد به خواری ببرد | |
| چو کلباد و چون بارمان دلیر | که بودی شکارش همه نره شیر | |
| خزروان کجا زال بشکست خرد | نمودش بگرز گران دستبرد | |
| شماساس کین توز لشکر پناه | که قارن بکشتش به آوردگاه | |
| جزین نامدران کین صدهزار | فزون کشته آمد گه کارزار | |
| بتر زین همه نام و ننگ شکست | شکستی که هرگز نشایدش بست |