| نشانی که ماند همی از تو باز | برآید برو روزگار دراز | |
| نباید که باشد جز از آفرین | که پاکی نژاد آورد پاک دین | |
| نگر تا نتابی ز دین خدای | که دین خدای آورد پاک رای | |
| کنون نو شود در جهان داوری | چو موسی بیاید به پیغمبری | |
| پدید آید آنگه به خاور زمین | نگر تا نتابی بر او به کین | |
| بدو بگرو آن دین یزدان بود | نگه کن ز سر تا چه پیمان بود | |
| تو مگذار هرگز ره ایزدی | که نیکی ازویست و هم زو بدی | |
| ازان پس بیاید ز ترکان سپاه | نهند از بر تخت ایران کلاه | |
| ترا کارهای درشتست پیش | گهی گرگ باید بدن گاه میش | |
| گزند تو آید ز پور پشنگ | ز توران شود کارها بر تو ننگ | |
| بجوی ای پسر چون رسد داوری | ز سام و ز زال آنگهی یاوری | |
| وزین نو درختی که از پشت زال | برآمد کنون برکشد شاخ و یال | |
| ازو شهر توران شود بی‌هنر | به کین تو آید همان کینه‌ور | |
| بگفت و فرود آمد آبش بروی | همی زار بگریست نوذر بروی | |
| بی‌آنکش بدی هیچ بیماریی | نه از دردها هیچ آزاریی | |
| دو چشم کیانی به هم بر نهاد | بپژمرد و برزد یکی سرد باد | |
| شد آن نامور پرهنر شهریار | به گیتی سخن ماند زو یادگار |