| که ای پهلوان جهان شاد باش | ز شاخ توام من تو بنیاد باش | |
| یکی بنده‌ام نامور سام را | نشایم خور و خواب و آرام را | |
| همی پشت زین خواهم و درع و خود | همی تیر ناوک فرستم درود | |
| به چهر تو ماند همی چهره‌ام | چو آن تو باشد مگر زهره‌ام | |
| وزان پس فرود آمد از پیل مست | سپهدار بگرفت دستش بدست | |
| همی بر سر و چشم او داد بوس | فروماند پیلان و آوای کوس | |
| سوی کاخ ازان پس نهادند روی | همه راه شادان و با گفت‌وگوی | |
| همه کاخها تخت زرین نهاد | نشستند و خوردند و بودند شاد | |
| برآمد برین بر یکی ماهیان | به رنجی نبستند هرگز میان | |
| بخوردند باده به آوای رود | همی گفت هر یک به نوبت سرود | |
| به یک گوشه‌ی تخت دستان نشست | دگر گوشه رستمش گرزی به دست | |
| به پیش اندرون سام گیهان گشای | فرو هشته از تاج پر همای | |
| ز رستم همی در شگفتی بماند | برو هر زمان نام یزدان بخواند | |
| بدان بازوی و یال و آن پشت و شاخ | میان چون قلم سینه و بر فراخ | |
| دو رانش چو ران هیونان ستبر | دل شیر نر دارد و زور ببر | |
| بدین خوب رویی و این فر و یال | ندارد کس از پهلوانان همال | |
| بدین شادمانی کنون می خوریم | به می جان اندوه را بشکریم | |
| به زال آنگهی گفت تا صد نژاد | بپرسی کس این را ندارد بیاد | |
| که کودک ز پهلو برون آورند | بدین نیکویی چاره چون آورند | |
| بسیمرغ بادا هزار آفرین | که ایزد ورا ره نمود اندرین |