| چو آگاهی آمد به سام دلیر | که شد پور دستان همانند شیر | |
| کس اندر جهان کودک نارسید | بدین شیر مردی و گردی ندید | |
| بجنبید مرسام را دل ز جای | به دیدار آن کودک آمدش رای | |
| سپه را به سالار لشکر سپرد | برفت و جهاندیدگان را ببرد | |
| چو مهرش سوی پور دستان کشید | سپه را سوی زاولستان کشید | |
| چو زال آگهی یافت بر بست کوس | ز لشکر زمین گشت چون آبنوس | |
| خود و گرد مهراب کابل خدای | پذیره شدن را نهادند رای | |
| بزد مهره در جام و برخاست غو | برآمد ز هر دو سپه دار و رو | |
| یکی لشکر از کوه تا کوه مرد | زمین قیرگون و هوا لاژورد | |
| خروشیدن تازی اسپان و پیل | همی رفت آواز تا چند میل | |
| یکی ژنده پیلی بیاراستند | برو تخت زرین بپیراستند | |
| نشست از بر تخت زر پور زال | ابا بازوی شیر و با کتف و یال | |
| به سر برش تاج و کمر بر میان | سپر پیش و در دست گرز گران | |
| چو از دور سام یل آمد پدید | سپه بر دو رویه رده برکشید | |
| فرود آمد از باره مهراب و زال | بزرگان که بودند بسیار سال | |
| یکایک نهادند سر بر زمین | ابر سام یل خواندند آفرین | |
| چو گل چهره‌ی سام یل بشکفید | چو بر پیل بر بچه‌ی شیر دید | |
| چنان همش بر پیل پیش آورید | نگه کرد و با تاج و تختش بدید | |
| یکی آفرین کرد سام دلیر | که تهما هژبرا بزی شاد دیر | |
| ببوسید رستمش تخت ای شگفت | نیا را یکی نو ستایش گرفت |