| وی از گرگساران بدین گشت باز | گشاده شدست این سخن نیست راز | |
| چنین گفت مهراب کای ماه‌روی | سخن هیچ با من به کژی مگوی | |
| چنین خود کی اندر خورد با خرد | که مر خاک را باد فرمان برد | |
| مرا دل بدین نیستی دردمند | اگر ایمنی یابمی از گزند | |
| که باشد که پیوند سام سوار | نخواهد ز اهواز تا قندهار | |
| بدو گفت سیندخت کای سرفراز | به گفتار کژی مبادم نیاز | |
| گزند تو پیدا گزند منست | دل درمند تو بند منست | |
| چنین است و این بر دلم شد درست | همین بدگمانی مرا از نخست | |
| اگر باشد این نیست کاری شگفت | که چندین بد اندیشه باید گرفت | |
| فریدون به سرو یمن گشت شاه | جهانجوی دستان همین دید راه | |
| هرانگه که بیگانه شد خویش تو | شود تیره رای بداندیش تو | |
| به سیندخت فرمود پس نامدار | که رودابه را خیز پیش من آر | |
| بترسید سیندخت ازان تیز مرد | که او را ز درد اندر آرد به گرد | |
| بدو گفت پیمانت خواهم نخست | به چاره دلش را ز کینه بشست | |
| زبان داد سیندخت را نامجوی | که رودابه را بد نیارد بروی | |
| بدو گفت بنگر که شاه زمین | دل از ما کند زین سخن پر ز کین | |
| نه ماند بر و بوم و نه مام و باب | شود پست رودابه با رودآب | |
| چو بشنید سیندخت سر پیش اوی | فرو برد و بر خاک بنهاد روی | |
| بر دختر آمد پر از خنده لب | گشاده رخ روزگون زیر شب | |
| همی مژده دادش که جنگی پلنگ | ز گور ژیان کرد کوتاه چنگ |