| بگفتش که با او به خوبی بگوی | که این آرزو را نبد هیچ روی | |
| ولیکن چو پیمان چنین بد نخست | بهانه نشاید به بیداد جست | |
| من اینک به شبگیر ازین رزمگاه | سوی شهر ایران گذارم سپاه | |
| فرستاده را داد چندی درم | بدو گفت خیره مزن هیچ دم | |
| گسی کردش و خود به راه ایستاد | سپاه و سپهبد از آن کار شاد | |
| ببستند از آن گرگساران هزار | پیاده به زاری کشیدند خوار | |
| دو بهره چو از تیره شب درگذشت | خروش سواران برآمد ز دشت | |
| همان ناله‌ی کوس با کره نای | برآمد ز دهلیز پرده‌سرای | |
| سپهبد سوی شهر ایران کشید | سپه را به نزد دلیران کشید | |
| فرستاده آمد دوان سوی زال | ابا بخت پیروز و فرخنده فال | |
| گرفت آفرین زال بر کردگار | بران بخشش گردش روزگار | |
| درم داد و دینار درویش را | نوازنده شد مردم خویش را |