| و دیگر که مایه ز دین خدای | ندیدم که ماندی جوان را بجای | |
| بویژه که باشد ز تخم بزرگ | چو بی‌جفت باشد بماند سترگ | |
| چه نیکوتر از پهلوان جوان | که گردد به فرزند روشن روان | |
| چو هنگام رفتن فراز آیدش | به فرزند نو روز بازآیدش | |
| به گیتی بماند ز فرزند نام | که این پور زالست و آن پور سام | |
| بدو گردد آراسته تاج و تخت | ازان رفته نام و بدین مانده بخت | |
| کنون این همه داستان منست | گل و نرگس بوستان منست | |
| که از من رمیدست صبر و خرد | بگویید کاین را چه اندر خورد | |
| نگفتم من این تا نگشتم غمی | به مغز و خرد در نیامد کمی | |
| همه کاخ مهراب مهر منست | زمینش چو گردان سپهر منست | |
| دلم گشت با دخت سیندخت رام | چه گوینده باشد بدین رام سام | |
| شود رام گویی منوچهر شاه | جوانی گمانی برد یا گناه | |
| چه مهتر چه کهتر چو شد جفت جوی | سوی دین و آیین نهادست روی | |
| بدین در خردمند را جنگ نیست | که هم راه دینست و هم ننگ نیست | |
| چه گوید کنون موبد پیش بین | چه دانید فرزانگان اندرین | |
| ببستند لب موبدان و ردان | سخن بسته شد بر لب بخردان | |
| که ضحاک مهراب را بد نیا | دل شاه ازیشان پر از کیمیا | |
| گشاده سخن کس نیارست گفت | که نشنید کس نوش با نیش جفت | |
| چو نشنید از ایشان سپهبد سخن | بجوشید و رای نو افگند بن | |
| که دانم که چون این پژوهش کنید | بدین رای بر من نکوهش کنید |