| که گویی همی خود چنان بایدی | وگر نیستی مهر نفزایدی | |
| به دیار تو داده‌ایمش نوید | ز ما بازگشتست دل پرامید | |
| کنون چاره‌ی کار مهمان بساز | بفرمای تا بر چه گردیم باز | |
| چنین گفت با بندگان سرو بن | که دیگر شدستی به رای و سخن | |
| همان زال کو مرغ پرورده بود | چنان پیر سر بود و پژمرده بود | |
| به دیدار شد چون گل ارغوان | سهی قد و زیبا رخ و پهلوان | |
| رخ من به پیشش بیاراستی | به گفتار و زان پس بهاخواستی | |
| همی گفت و لب را پر از خنده داشت | رخان هم چو گلنار آگنده داشت | |
| پرستنده با بانوی ماه‌روی | چنین گفت کاکنون ره چاره جوی | |
| که یزدان هر آنچت هوا بود داد | سرانجام این کار فرخنده باد | |
| یکی خانه بودش چو خرم بهار | ز چهر بزرگان برو بر نگار | |
| به دیبای چینی بیاراستند | طبق‌های زرین بپیراستند | |
| عقیق و زبرجد برو ریختند | می و مشک و عنبر برآمیختند | |
| همه زر و پیروزه بد جامشان | به روشن گلاب اندر آشامشان | |
| بنفشه گل و نرگس و ارغوان | سمن شاخ و سنبل به دیگر کران | |
| از آن خانه‌ی دخت خورشید روی | برآمد همی تا به خورشید بوی |