| تهی شد ز کینه سر کینه دار | گریزان همی رفت سوی حصار | |
| پس اندر سپاه منوچهر شاه | دمان و دنان برگرفتند راه | |
| چو شد سلم تا پیش دریا کنار | ندید آنچه کشتی برآن رهگذار | |
| چنان شد ز بس کشته و خسته دشت | که پوینده را راه دشوار گشت | |
| پر از خشم و پر کینه سالار نو | نشست از بر چرمه‌ی تیزرو | |
| بیفگند بر گستوان و بتاخت | به گرد سپه چرمه اندر نشاخت | |
| رسید آنگهی تنگ در شاه روم | خروشید کای مرد بیداد شوم | |
| بکشتی برادر ز بهر کلاه | کله یافتی چند پویی براه | |
| کنون تاجت آوردم ای شاه و تخت | به بار آمد آن خسروانی درخت | |
| زتاج بزرگی گریزان مشو | فریدونت گاهی بیاراست نو | |
| درختی که پروردی آمد به بار | بیابی هم اکنون برش در کنار | |
| اگر بار خارست خود کشته‌ای | و گر پرنیانست خود رشته‌ای | |
| همی تاخت اسپ اندرین گفت‌گوی | یکایک به تنگی رسید اندر اوی | |
| یکی تیغ زد زود بر گردنش | بدو نیمه شد خسروانی تنش | |
| بفرمود تا سرش برداشتند | به نیزه به ابر اندر افراشتند | |
| بماندند لشکر شگفت اندر اوی | ازان زور و آن بازوی جنگجوی | |
| همه لشکر سلم همچون رمه | که بپراگند روزگار دمه | |
| برفتند یکسر گروها گروه | پراگنده در دشت و دریا و کوه | |
| یکی پرخرد مرد پاکیزه مغز | که بودش زبان پر ز گفتار نغز | |
| بگفتند تازی منوچهر شاه | شوم گرم و باشد زبان سپاه |