| به زرین عمود و به زرین کمر | زمین کرده خورشیدگون سر به سر | |
| دو رویه بزرگان کشیده رده | سراپای یکسر به زر آژده | |
| به یک دست بربسته شیر و پلنگ | به دست دگر ژنده پیلان جنگ | |
| برون شد ز درگاه شاپور گرد | فرستاده‌ی سلم را پیش برد | |
| فرستاده چون دید درگاه شاه | پیاده دوان اندر آمد ز راه | |
| چو نزدیک شاه آفریدون رسید | سر و تخت و تاج بلندش بدید | |
| ز بالا فرو برد سر پیش اوی | همی بر زمین بر بمالید روی | |
| گرانمایه شاه جهان کدخدای | به کرسی زرین ورا کرد جای | |
| فرستاده بر شاه کرد آفرین | که ای نازش تاج و تخت و نگین | |
| زمین گلشن از پایه‌ی تخت تست | زمان روشن از مایه‌ی بخت تست | |
| همه بنده‌ی خاک پای توایم | همه پاک زنده به رای توایم | |
| پیام دو خونی به گفتن گرفت | همه راستیها نهفتن گرفت | |
| گشاده زبان مرد بسیار هوش | بدو داده شاه جهاندار گوش | |
| ز کردار بد پوزش آراستن | منوچهر را نزد خود خواستن | |
| میان بستن او را بسان رهی | سپردن بدو تاج و تخت مهی | |
| خریدن ازو باز خون پدر | بدینار و دیبا و تاج و کمر | |
| فرستاده گفت و سپهبد شنید | مر آن بند را پاسخ آمد کلید | |
| چو بشنید شاه جهان کدخدای | پیام دو فرزند ناپاک رای | |
| یکایک بمرد گرانمایه گفت | که خورشید را چون توانی نهفت | |
| نهان دل آن دو مرد پلید | ز خورشید روشن‌تر آمد پدید |