| نوشته چنین بودمان از بوش | به رسم بوش اندر آمد روش | |
| هژبر جهانسوز و نر اژدها | ز دام قضا هم نیابد رها | |
| و دیگر که فرمان ناپاک دیو | ببرد دل از ترس کیهان خدیو | |
| به ما بر چنین خیره شد رای بد | که مغز دو فرزند شد جای بد | |
| همی چشم داریم از آن تاجور | که بخشایش آرد به ما بر مگر | |
| اگر چه بزرگست ما را گناه | به بی‌دانشی برنهد پیشگاه | |
| و دیگر بهانه سپهر بلند | که گاهی پناهست و گاهی گزند | |
| سوم دیو کاندر میان چون نوند | میان بسته دارد ز بهر گزند | |
| اگر پادشا را سر از کین ما | شود پاک و روشن شود دین ما | |
| منوچهر را با سپاه گران | فرستد به نزدیک خواهشگران | |
| بدان تا چو بنده به پیشش به پای | بباشیم جاوید و اینست رای | |
| مگر کان درختی کزین کین برست | به آب دو دیده توانیم شست | |
| بپوییم تا آب و رنجش دهیم | چو تازه شود تاج و گنجش دهیم | |
| فرستاده آمد دلی پر سخن | سخن را نه سر بود پیدا نه بن | |
| اباپیل و با گنج و با خواسته | به درگاه شاه آمد آراسته | |
| به شاه آفریدون رسید آگهی | بفرمود تا تخت شاهنشهی | |
| به دیبای چینی بیاراستند | کلاه کیانی بپیراستند | |
| نشست از بر تخت پیروزه شاه | چو سرو سهی بر سرش گرد ماه | |
| ابا تاج و با طوق و باگوشوار | چنان چون بود در خور شهریار | |
| خجسته منوچهر بر دست شاه | نشسته نهاده به سر بر کلاه |