| به سلم و به تور آمد این آگهی | که شد روشن آن تخت شاهنشهی | |
| دل هر دو بیدادگر پر نهیب | که اختر همی رفت سوی نشیب | |
| نشستند هر دو به اندیشگان | شده تیره روز جفاپیشگان | |
| یکایک بران رایشان شد درست | کزان روی شان چاره بایست جست | |
| که سوی فریدون فرستند کس | به پوزش کجا چاره این بود بس | |
| بجستند از آن انجمن هردوان | یکی پاک دل مرد چیره‌زبان | |
| بدان مرد باهوش و با رای و شرم | بگفتند با لابه بسیار گرم | |
| در گنج خاور گشادند باز | بدیدند هول نشیب از فراز | |
| ز گنج گهر تاج زر خواستند | همی پشت پیلان بیاراستند | |
| به گردونه‌ها بر چه مشک و عبیر | چه دیبا و دینار و خز و حریر | |
| ابا پیل گردونکش و رنگ و بوی | ز خاور به ایران نهادند روی | |
| هر آنکس که بد بر در شهریار | یکایک فرستادشان یادگار | |
| چو پردخته‌شان شد دل از خواسته | فرستاده آمد برآراسته | |
| بدادند نزد فریدون پیام | نخست از جهاندار بردند نام | |
| که جاوید باد آفریدون گرد | همه فرهی ایزد او را سپرد | |
| سرش سبز باد و تنش ارجمند | منش برگذشته ز چرخ بلند | |
| بدان کان دو بدخواه بیدادگر | پر از آب دیده ز شرم پدر | |
| پشیمان شده داغ دل بر گناه | همی سوی پوزش نمایند راه | |
| چه گفتند دانندگان خرد | که هر کس که بد کرد کیفر برد | |
| بماند به تیمار و دل پر ز درد | چو ما مانده‌ایم ای شه رادمرد |