| چنان پروردیدش که باد هوا | برو بر گذشتی نبودی روا | |
| پرستنده‌ای کش به بر داشتی | زمین را به پی هیچ نگذاشتی | |
| به پای اندرش مشک سارا بدی | روان بر سرش چتر دیبا بدی | |
| چنین تا برآمد برو سالیان | نیامدش ز اختر زمانی زیان | |
| هنرها که آید شهان را به کار | بیاموختش نامور شهریار | |
| چو چشم و دل پادشا باز شد | سپه نیز با او هم آواز شد | |
| نیا تخت زرین و گرز گران | بدو داد و پیروزه تاج سران | |
| سراپرده‌ی دیبه‌ی هفت‌رنگ | بدو اندرون خیمه‌های پلنگ | |
| چه اسپان تازی به زرین ستام | چه شمشیر هندی به زرین نیام | |
| چه از جوشن و ترگ و رومی زره | گشادند مر بندها را گره | |
| کمانهای چاچی وتیر خدنگ | سپرهای چینی و ژوپین جنگ | |
| برین گونه آراسته گنجها | که بودش به گرد آمده رنجها | |
| سراسر سزای منوچهر دید | دل خویش را زو پر از مهر دید | |
| کلید در گنج آراسته | به گنجور او داد با خواسته | |
| همه پهلوانان لشکرش را | همه نامداران کشورش را | |
| بفرمود تا پیش او آمدند | همه با دلی کینه‌جو آمدند | |
| به شاهی برو آفرین خواندند | زبرجد به تاجش برافشاندند | |
| چو جشنی بد این روزگار بزرگ | شده در جهان میش پیدا ز گرگ | |
| سپهدار چون قارن کاوگان | سپهکش چو شیروی و چون آوگان | |
| چو شد ساخته کار لشکر همه | برآمد سر شهریار از رمه |