| چه سازی درنگ اندرین جای تنگ | که شد تنگ بر تو سرای درنگ | |
| جهان مرترا داد یزدان پاک | ز تابنده خورشید تا تیره خاک | |
| همه برزو ساختی رسم و راه | نکردی به فرمان یزدان نگاه | |
| نجستی به جز کژی و کاستی | نکردی به بخشش درون راستی | |
| سه فرزند بودت خردمند و گرد | بزرگ آمدت تیره بیدار خرد | |
| ندیدی هنر با یکی بیشتر | کجا دیگری زو فرو برد سر | |
| یکی را دم اژدها ساختی | یکی را به ابر اندار افراختی | |
| یکی تاج بر سر ببالین تو | برو شاد گشته جهان‌بین تو | |
| نه ما زو به مام و پدر کمتریم | نه بر تخت شاهی نه اندر خوریم | |
| ایا دادگر شهریار زمین | برین داد هرگز مباد آفرین | |
| اگر تاج از آن تارک بی‌بها | شود دور و یابد جهان زو رها | |
| سپاری بدو گوشه‌ای از جهان | نشیند چو ما از تو خسته نهان | |
| و گرنه سواران ترکان و چین | هم از روم گردان جوینده کین | |
| فراز آورم لشگر گرزدار | از ایران و ایرج برآرم دمار | |
| چو بشنید موبد پیام درشت | زمین را ببوسید و بنمود پشت | |
| بر آنسان به زین اندر آورد پای | که از باد آتش بجنبد ز جای | |
| به درگاه شاه آفریدون رسید | برآورده‌ای دید سر ناپدید | |
| به ابر اندر آورده بالای او | زمین کوه تا کوه پهنای او | |
| نشسته به در بر گرانمایگان | به پرده درون جای پرمایگان | |
| به یک دست بربسته شیر و پلنگ | به دست دگر ژنده پیلان جنگ |