خنیده به هر جای شهرسپ نام
|
|
نزد جز به نیکی به هر جای گام
|
همه روزه بسته ز خوردن دو لب
|
|
به پیش جهاندار برپای شب
|
چنان بر دل هر کسی بود دوست
|
|
نماز شب و روزه آیین اوست
|
سر مایه بد اختر شاه را
|
|
در بسته بد جان بدخواه را
|
همه راه نیکی نمودی به شاه
|
|
همه راستی خواستی پایگاه
|
چنان شاه پالوده گشت از بدی
|
|
که تابید ازو فرهی ایزدی
|
برفت اهرمن را به افسون ببست
|
|
چو بر تیزرو بارگی برنشست
|
زمان تا زمان زینش برساختی
|
|
همی گرد گیتیش برتاختی
|
چو دیوان بدیدند کردار او
|
|
کشیدند گردن ز گفتار او
|
شدند انجمن دیو بسیار مر
|
|
که پردخته مانند ازو تاج و فر
|
چو طهمورث آگه شد از کارشان
|
|
برآشفت و بشکست بازارشان
|
به فر جهاندار بستش میان
|
|
به گردن برآورد گرز گران
|
همه نره دیوان و افسونگران
|
|
برفتند جادو سپاهی گران
|
دمنده سیه دیوشان پیشرو
|
|
همی به آسمان برکشیدند غو
|
جهاندار طهمورث بافرین
|
|
بیامد کمربستهی جنگ و کین
|
یکایک بیاراست با دیو چنگ
|
|
نبد جنگشان را فراوان درنگ
|
ازیشان دو بهره به افسون ببست
|
|
دگرشان به گرز گران کرد پست
|
کشیدندشان خسته و بسته خوار
|
|
به جان خواستند آن زمان زینهار
|
که ما را مکش تا یکی نو هنر
|
|
بیاموزی از ماکت آید به بر
|
کی نامور دادشان زینهار
|
|
بدان تا نهانی کنند آشکار
|