| چو بشناخت آهنگری پیشه کرد | از آهنگری اره و تیشه کرد | |
| چو این کرده شد چاره‌ی آب ساخت | ز دریای‌ها رودها را بتاخت | |
| به جوی و به رود آبها راه کرد | به فرخندگی رنج کوتاه کرد | |
| چراگاه مردم بدان برفزود | پراگند پس تخم و کشت و درود | |
| برنجید پس هر کسی نان خویش | بورزید و بشناخت سامان خویش | |
| بدان ایزدی جاه و فر کیان | ز نخچیر گور و گوزن ژیان | |
| جدا کرد گاو و خر و گوسفند | به ورز آورید آنچه بد سودمند | |
| ز پویندگان هر چه مویش نکوست | بکشت و به سرشان برآهیخت پوست | |
| چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم | چهارم سمورست کش موی گرم | |
| برین گونه از چرم پویندگان | بپوشید بالای گویندگان | |
| برنجید و گسترد و خورد و سپرد | برفت و به جز نام نیکی نبرد | |
| بسی رنج برد اندران روزگار | به افسون و اندیشه‌ی بی‌شمار | |
| چو پیش آمدش روزگار بهی | ازو مردری ماند تخت مهی | |
| زمانه ندادش زمانی درنگ | شد آن هوش هوشنگ بافر و سنگ | |
| نپیوست خواهد جهان با تو مهر | نه نیز آشکارا نمایدت چهر |