| بیاراست روی زمین را به داد | بپردخت ازان تاج بر سر نهاد | |
| جهاندار محمود شاه بزرگ | به آبشخور آرد همی میش و گرگ | |
| ز کشمیر تا پیش دریای چین | برو شهریاران کنند آفرین | |
| چو کودک لب از شیر مادر بشست | ز گهواره محمود گوید نخست | |
| نپیچد کسی سر ز فرمان اوی | نیارد گذشتن ز پیمان اوی | |
| تو نیز آفرین کن که گوینده‌ای | بدو نام جاوید جوینده‌ای | |
| چو بیدار گشتم بجستم ز جای | چه مایه شب تیره بودم به پای | |
| بر آن شهریار آفرین خواندم | نبودم درم جان برافشاندم | |
| به دل گفتم این خواب را پاسخ است | که آواز او بر جهان فرخ است | |
| برآن آفرین کو کند آفرین | بر آن بخت بیدار و فرخ زمین | |
| ز فرش جهان شد چو باغ بهار | هوا پر ز ابر و زمین پرنگار | |
| از ابر اندرآمد به هنگام نم | جهان شد به کردار باغ ارم | |
| به ایران همه خوبی از داد اوست | کجا هست مردم همه یاد اوست | |
| به بزم اندرون آسمان سخاست | به رزم اندرون تیز چنگ اژدهاست | |
| به تن ژنده پیل و به جان جبرئیل | به کف ابر بهمن به دل رود نیل | |
| سر بخت بدخواه با خشم اوی | چو دینار خوارست بر چشم اوی | |
| نه کند آوری گیرد از باج و گنج | نه دل تیره دارد ز رزم و ز رنج | |
| هر آنکس که دارد ز پروردگان | از آزاد و از نیکدل بردگان | |
| شهنشاه را سربه‌سر دوستوار | به فرمان ببسته کمر استوار | |
| نخستین برادرش کهتر به سال | که در مردمی کس ندارد همال |