قسمت چهاردهم

خواهی که مقیم و خوش شوی با ما تو		از سر بنه آن وسوسه و غوغا تو
آنگاه تو چنان شوی که بودی با من		آنگاه چنان شوم که بودم با تو

□

داروی ملولی رخ و رخساره‌ی تو		وان نرگس مخموره‌ی خماره‌ی تو
چندان نمک است در تو دانی پی چیست		از بهر ستیزه‌ی جگرخواره‌ی تو

□

در اصل یکی بد است جان من و تو		پیدای من و تو و نهان من و تو
خامی باشد که گویی آن من و تو		برخاست من و تو از میان من و تو

□

در چرخ نگنجد آنکه شد لاغر تو		جان چاکر آن کسی که شد چاکر تو
انگشت گزان درآمدم از در تو		انگشت زنان برون شدم از بر تو

□

در کوی خیال خود چه میپوئی تو		وین دیده به خون دل چه میشوئی تو
از فرق سرت تا به قدم حق دارد		ای بیخبر از خویش چه میجوئی تو

□

درها همه بسته‌اند الا در تو		تا ره نبرد غریب الا بر تو
ای در کرم و عزت و نورافشانی		خورشید و مه و ستاره‌ها چاکر تو

□

دل در تو گمان بد بر دور از تو		این نیز ز ضعف خود برد دور از تو
تلخی بدهان هر دل صفرائی		خود بر تو شکر حسد برد دور از تو

□

رشک آیدم از شانه و سنگ ای دلجو		تا با تو چرا رود به گرمابه فرو
آن در سر زلف تو چرا آویزد		وین بر کف پای تو جرا مالدرو

□

زاندم که شنیده‌ام نوای غم تو		رقصان شده‌ام چو ذره‌های غم تو
ای روشنی هوای عشق تو عیان		بیرون ز هواست این هوای غم تو

□

سر رشته‌ی شادیست خیال خوش تو		سرمایه‌ی گرمیست مها آتش تو
هرگاه که خوشدلی سر از ما بکشد		رامش کند آن زلف خوش سرکش تو