قسمت دوازدهم

ما عاشق خود را به عدو بسپاریم		هم منبل و هم خونی و هم عیاریم
ما را تو به شحنه ده که ما طراریم		تو حیله‌ی ما مخور که ما مکاریم

□

ما کار و دکان و پیشه را سوخته‌ایم		شعر و غزل و دو بیتی آموخته‌ایم
در عشق که او جان و دل و دیده‌ی ماست		جان و دل و دیده هر سه بردوخته‌ایم

□

ما مذهب چشم شوخ مستش داریم		کیش سر زلف بت‌پرستش داریم
گویند جز این هر دو بود دین درست		از دین درست ما شکستش داریم

□

مانند قلم سپید کار سیهم		گر همچو قلم سرم بری سر ننهم
چون سر خواهم به ترک سر خواهم گفت		چون با سر خود ز سر او شرح دهم

□

ماهی فارغ ز چارده می‌بینم		بی‌چشم بسوی ماه ره می‌بینم
گفتی که از او همه جهان آب شده است		آوخ که در این آب چه مه می‌بینیم

□

مائیم که از باده‌ی بی‌جام خوشیم		هر صبح منوریم و هر شام خوشیم
گویند سرانجام ندارید شما		مائیم که بی‌هیچ سرانجام خوشیم

□

مائیم که پوستین بگازر دادیم		وز دادن پوستین بگازر شادیم
در بحر غمی که ساحل و قعرش نیست		نظاره‌گر آمدیم و پست افتادیم

□

مائیم که بی‌قماش و بی‌سیم خوشیم		در رنج مرفهیم و در بیم خوشیم
تا دور ابد از می تسلیم خوشیم		تا ظن نبری که ما چو تونیم خوشیم

□

مائیم که تا مهر تو آموخته‌ایم		چشم از همه خوبان جهان دوخته‌ایم
هر شعله کز آتش زنه‌ی عشق جهد		در ما گیرد از آنکه ما سوخته‌ایم

□

مائیم که دل ز جسم و جوهر کندیم		مهر از فلک و جهان اغبر کندیم
از کبر جهان سبال خود میمالید		از دولت دل سبلت او را کندیم