صد بار بگفتمت ز مستان مگریز | جان در کفمان سپار و بستان مگریز | |
از من بشنو گریز پا سر نبرد | گر جان خواهی ز حلقهی جان مگریز |
□
صد بار بگفت یار هرجا مگریز | گر بگریزی بجز سوی ما مگریز | |
هر گه ز خیال گرگ ترسان گردی | در شهر گریز سوی صحرا مگریز |
□
گر بکشندم نگردم از عشق توباز | زیرا که ز چنگ ما برون شد آواز | |
گویند مرا سرت ببریم به گاز | پیراهن عمر خود چه کوته چه دراز |
□
گر در ره عشق او نباشی سرباز | زنهار مکن حدیث عشقی سرباز | |
گر روشنی میطلبی همچون شمع | پروانه صفت تو خویشتن را در باز |
□
گر گوهر طاعتی نسفتم هرگز | ور گرد بدی ز دل نرفتم هرگز | |
نومید نیم ز بارگاه کرمت | زیرا که ترا دو من نگفتم هرگز |
□
مائیم و توئی و خانه خالی برخیز | هنگام ستیز نیست ای جان مستیز | |
چون آب و شراب با حریفان آمیز | چندانکه رسم بجای کج دار و مریز |
□
مائیم و دمی کوته و سودای دراز | در سایهی دل فکنده دو پای دراز | |
نظارهکنان بسوی صحرای دراز | صد روز قیامت است چه جای دراز |
□
مائیم و هوای یار مه رو شب و روز | چون ماهی تشنه اندر این جو شب و روز | |
زین روز شبان کجا برد بو شب و روز | خود در شب وصل عاشقان کو شب و روز |
□
مردانه بیا که نیست کار تو مجاز | آغاز بنه ترانهی بیآغاز | |
سبلت میمال خواجهی شهر توئی | آخر به گزاف نیست این ریش دراز |
□
معشوقهی ما کران نگیرد هرگز | وین شمع و چراغ ما نمیرد هرگز | |
هم صورت و هم آینه والله که ویست | این آینه زنگی نپذیرد هرگز |