قسمت پنجم

آن روز که جانم ره کیوان گیرد		اجزای تنم خاک پریشان گیرد
بر خاک بانگشت تو بنویس که خیز		تا برجهم از خاک و تنم جان گیرد

□

آن روز که چشم تو ز من برگردد		وز بهر تو کشتنم میسر گردد
در غصه‌ی آنم که چه خواهم عذرت		گر چشم تو در ماتم من تر گردد

□

آن روز که روز ابر و باران باشد		شرط است که جمعیت یاران باشد
زانروی که روییار را تازه کند		چون مجمع گل که در بهاران باشد

□

آن روز که عشق با دلم بستیزد		جان پای برهنه از میان بگریزد
دیوانه کسی که عاقلم پندارد		عاقل مردی که او ز من پرهیزد

□

آن روز که کار وصل را ساز آید		وین مرغ از این قفس بپرواز آید
از شه چو صفیر ارجعی باز شود		پروازکنان به دست شه بازآید

□

آن روز که مهرگان گردون زده‌اند		مهر زر عاشقان دگرگون زده‌اند
واقف نشوی به عقل کان چون زده‌اند		کاین زر ز سرای عقل بیرون زده‌اند

□

آن سر که بود بی‌خبر از وی خسبد		آنکس که خبر یافت از او کی خسبد
می‌گوید عشق در دو گوشم همه شب		ای وای بر آن کسی که بی‌وی خسبد

□

آن طرفه جماعتی که جانشان بکشد		وین نادره آب حیوانشان بکشد
گر فاش کنند مردمانشان بکشند		ور عشق نهان کنند آنان بکشند

□

آن عشق که برق و بوش تا فرق رسید		مالم همه خورد و کار با دلق رسید
آبی که از آن دامن خود میچیدم		اکنون جوشیده است و تا حلق رسید

□

آن کان نبات و تنگ شکر نامد		وان آب حیات بحر گوهر نامد
گفتم بروم به عشوه دمها دهمش		چون راست بدیدمش دمم برنامد