قسمت اول

آن دل که شد او قابل انوار خدا		پر باشد جان او ز اسرار خدا
زنهار تن مرا چو شمع تنها مشمر		کو جمله به نمک‌زار خدا

□

آن شمع رخ تو لگنی نیست بیا		وان نقش تو از آب منی نیست بیا
در خشم مکن تو خویشتن را پنهان		کان حسن تو پنهان شدنی نیست بیا

□

خاموش مرا گرفت و در آب افکند		. . .
آبی که حلاوتی دهد آب مرا		ترمیخواهد ز اشک محراب مرا
آن کس که ترا نقش کند او تنها		تنها نگذاردت میان سودا
در خانه تصویر تو یعنی دل تو		بر رویاند دو صد حریف زیبا

□

آن لعل سخن که جان دهد مرجان را		بی‌رنگ چه رنگ بخشد او مرجان را
مایه بخشد مشعله‌ی ایمان را		بسیار بگفتیم و نگفتیم آن را

□

آن وقت که بحر کل شود ذات مرا		روشن گردد جمال ذرات مرا
زان می‌سوزم چو شمع تا در ره عشق		یک وقت شود جمله اوقات مرا

□

آواز ترا طبع دل ما بادا		اندر شب و روز شاد و گویا بادا
آواز خسته تو گر خسته شود خسته شویم		آواز تو چون نای شکرخا بادا

□

از آتش عشق در جهان گرمیها		وز شیر جفاش در وفا نرمیها
زانماه که خورشید از او شرمنده‌ست		بی‌شرم بود مرد چه بی‌شرمیها

□

از باده‌ی لعل ناب شد گوهر ما		آمد به فغان ز دست ما ساغر ما
از بسکه همی خوریم می بر سر می		ما در سر می شدیم و می در سر ما

□

از حال ندیده تیره ایامان را		از دور ندیده دوزخ آشامان را
دعوی چکنی عشق دلارامان را		با عشق چکار است نکونامان را