زهی دریا زهی بحر حیاتی
|
|
زهی حسن و جمال و فر ذاتی
|
ز تو جانم براتی خواست از رنج
|
|
یکی شمعی فرستادش، براتی
|
ز تندی عشق او آهن چو مومست
|
|
زهی عشق حرون تند عاتی
|
ولیکن سر عشقش شکرستان
|
|
ز نخلستان ز جوهای فراتی
|
شکر لب، مه رخان جام بر کف
|
|
تو میگو هر کرا خواهی که: « هاتی »
|
ز هر لعل لبی بوست رسیده
|
|
تو درویشی و آن لعلش زکاتی
|
در آن شطرنج اگر بردی تو، شاهی
|
|
ولی کو بخت پنهان؟! چونک ماتی
|
خداوند شمس دین دریای جانبخش
|
|
تو شورستان درین دولت، مواتی
|
زهی شاهی، لطیفی، بینظیری
|
|
که مجموعست ازو جان شتاتی
|
اگر تبریز دارد حبهی زو
|
|
چه نقصان گر شود از گنجها، تی
|
هزاران زاهد زهد صلاحی
|
|
ز تو خونش مباح و او مباحی
|
زهی کعبه که تو جانبخش حاجی
|
|
زهی اقبال هر محتاج راجی
|
هر آن سر کو فرو ناید به کیوان
|
|
ز روی فخر، بر فرقش تو تاجی
|
نهاده سر به تسلیم و به طاعت
|
|
به پیشت از دل و جان هر لجاجی
|
زهی نور جهان جان، که نورت
|
|
نه از خورشید و ماهست و سراجی
|
همه جانها باقطاع مثالت
|
|
که بعضی عشری، و بعضی خراجی
|
خداوند! شمس دینا! این مدیحت
|
|
بجای جاه و فرت هست هاجی
|
ایا تبریز، بستان باج جانها
|
|
که فرمان ده توی بر جان و باجی
|
مزاج دل اگر چون برف گردد
|
|
ز آتشهای تو گردد نتاجی
|
هرآن جان و دلی کان زنده باشد
|
|
ز مهر تستشان دایم تناجی
|
در آن بازار کز تو هست بویی
|
|
زهی مر یوسفان را بیرواجی
|
به چرخ چارمت عیسیست داعی
|
|
به پیش دولتت چاوش ساعی
|
ز شاه ماست ملک با مرادی
|
|
که او ختمست احسان را، و بادی
|
گر احسان را زبان باشد بگردد
|
|
به مدح و شکر او سیصد عبادی
|
بدان سوی جهان گر گوش داری
|
|
چه چاوشان جانندش منادی!
|
دهان آفرینش باز مانده
|
|
ازان روزی که دیدستش ز شادی
|
همی گوید به عالم او به سوگند
|
|
که: « تا زادی، چنین روزی نزادی »
|
یکی چندی نهان شو تا نگردد
|
|
همه بازار مهرویان کسادی
|
بدیدم عشق خوانی را فتاده
|
|
به خاک و خون بگفتم: « چون فتادی؟ »
|
که تو خونریز جمله عاشقانی
|
|
تو نیزک دل چنین بر باد دادی؟! »
|
بگفتا: « دیدهام چیزی که صد ماه
|
|
ازو سوزند در نار ودادی »
|
خداوند شمس دین! آخر چه نوری؟
|
|
فرشته یا پری، یا تش نژادی
|
به تبریز آ دلا، از لحر عشقش
|
|
چو بندهی عیب ناک اندر مزادی
|