ای درد دهندهام دوا ده | تاریک مکن جهان، ضیا ده | |
درد تو دواست و دل ضریرست | آن چشم ضریر را صفا ده | |
نومید همی شود بهر غم | نومید شونده را رجا ده | |
هر دیده که بهر تو بگرید | کحلش کش و نور مصطفی ده | |
شکرش ده، وانگهیش نعمت | صبرش ده، وانگهش بلا ده | |
گر جان ز جهان وفا ندارد | از رحمت خویششان وفا ده | |
خوی تو خوش است، هم خوشی بخش | کار تو عطاست، هم عطا ده | |
آن نی که دم تو خورد روزی | بازش ز دم خوشت نواده | |
این قفل تو کردهی برین دل | بفرست کلید و دلگشا ده | |
کس طاقت خشم تو ندارد | این خشم ببر عوض رضا ده | |
غم منکر بس نکیر آمد | زومان بستان به آشنا ده | |
رحم آر برین فغان و تشنیع | ورنه کنمش قرین ترجیع |
□
چون باخبری ز هر فغانی | زین حالت آتشین، امانی | |
مهمان من آمدست اندوه | خون ریز و درشت میهمانی | |
یک لقمه کند هزار جان را | کی داو، دهد به نیم جانی | |
هر سیلی او چو ذوالفقاری | هر نکتهی او یکی سنانی | |
زو تلخ شده دهان دریا | چون تلخ شد آنچنان دهانی؟! | |
دریاچه بود؟! که از نهیبش | پوشید کبود، آسمانی | |
ماییم سرشتهی نوازش | پروردهی نازنین جهانی | |
خو کرده به سلسبیل و تسنیم | با ساقی چون شکرستانی | |
با جمع شکر لبان رقاص | هر لحظه عروسیی و خوانی | |
این عیش و طرب دریغ باشد | کاشفته شود به امتحانی | |
حیفست که مجلس لطیفان | ناخوش شود از چنین گرانی | |
ترجیع سوم رسید یارا | هم بر سر عیش آر ما را |
□
در چاه فتاد دل، برآرش | بیچاره و منتظر مدارش | |
ور وعده دهیش تا به فردا | امروز بسوزد این شرارش | |
بخشای برین اسیر هجران | بر جان ضعیف بیقرارش | |
هرچند که ظالمست و مجرم | مظلوم و شکسته دل شمارش | |
گشتست چو لاله غرقهی خون | گشتست چو زعفران عذارش | |
خواهد که به پیش تو بمیرد | اینست همیشه کسب و کارش | |
یاری دگری کجا پسندد | آن را که خدا به دست یارش؟ | |
آن را که بخواندهی تو روزی | مسپار بدست روزگارش | |
هرچند به زیر کوه غم ماند | اندیشهی تست یار غارش | |
امسال چو ماه میگدازد | میآید یاد وصل پارش | |
راهی بگشا درین بیابان | ماهی بنما درین غبارش | |
گر شرح کنم تمام پیغام | میمانم از شراب و از جام |