طیبالله عیشکم، لا اوحشالله من ابی
|
|
لست انسی احبتی، والجفا لیس مذهبی
|
سایه بر بندگان فکن، که تو مهتاب هر شبی
|
|
سخنی گو، خمش مکن، که به غایت شکر لبی
|
ما تسلیت عنکم، ما نسینا حقوقکم
|
|
نصب عینی خیالکم لیس حسناه یختبی
|
جان سوارست و فارسی، خر تن زیر ران او
|
|
زشت باشد که زیر خر، کند این روح مرکبی
|
فتح الله عیننا، جمعالله بیننا
|
|
خفرات اتیننا، بجمال و غبغب
|
هله زین نیر درگذر، بده آن جام معتبر
|
|
که دل و جان ز جام او، برهد زین مذبذبی
|
املاالکأس لا تقل لنداماک اصبروا
|
|
نفدالصبرالتقی یا حبیبی و صاحبی
|
زمن از تو دونده شد، فلکت نیز بنده شد
|
|
دو جهان از تو زنده شد چه دلاویز مشربی!
|
حیث ما حاولالثری، فمه جانبالسما
|
|
حبث ما حل خاطری، انت قصدی و مطلبی
|
دل به اسباب این جهان به امید تو میرود
|
|
که تو اسباب را همه بید خود مسببی
|
ز تو مشغول میشود به سببها ضمیرها
|
|
خبرش نی ز قرب تو، که تو از قرب اقربی
|
املا لکأس صاحبی، من دنان ابن راهب
|
|
یا کریما مکرما تتجمل و تطرب
|
هله خامش مگو صلا، تو که داری بخور هلا
|
|
چو درین ظل دولتی ز چه رو در تقلبی؟!
|
سکرالقوم فاسکتوا طربالروح فانصتوا
|
|
وصلوا لا تعربدوا طلبا للتغلب
|