بار منست او بچه نغزی، خواجه اگرچه همه مغزی
|
|
چون گذری بر سر کویش، پای نکونه که نلغزی
|
حدثنی صاحب قلبی، طهرلی جلدة کلبی
|
|
اضحکنی نور فادی، اسکرنی شربة ربی
|
وز در بسته چو برنجی، شیوه کنی زود بقنجی؟!
|
|
شیوه مکن، قنج رها کن، پست کن آن سر، که بگنجی
|
طاب لحبی حرکاتی، صار خساری برکاتی
|
|
انت حیاتی و تعدی، طال حیاتی بحیاتی
|
جان دل تو، دل جانی، قبلهی نظاره کنانی
|
|
چونک شود خیره نظرشان، از ره دلشان بکشانی
|
عمرک یا عمر و تولی، زادک یا زید تجلی
|
|
کم تنماللیل؟! تنبه! قد ظهرالصبح، تجلی
|
خانهی دل را دو دری کن، جانب جان راهبری کن
|
|
طالب دریای حیاتی، سنگ دلا، رو گهری کن
|
یا سندی انت جمالی ، انت دلیلی ودلالی
|
|
کیف تجوز و ترجی، تعرض عنی لملالی
|
جان و روان خیز روان کن، با شه شاهان سیران کن
|
|
هیچ بطی جوید کشتی؟! جان شدهی ترک مکان کن
|
قد طلعالبدر علینا، قد وصلالوصل الینا
|
|
یا فتی وافق بدر فیه نذرنا والینا
|
ای طربستان، چه لطیفی؟! ای سرمستان چه ظریفی؟!
|
|
ده بخوری تو بدهی یک، کی بود این شرط حریفی؟!
|
کل مساء و صباح یسکرناالعشق براح
|
|
قد یسالمحزن منا، التحق الحزن بصاح
|
بس کن گفتار رها کن، باز شهی قصد هوا کن
|
|
باز رو ای باز بدان شه، با شه خود عهد و وفا کن
|
بسکمالهجر فعودوا، فی طلبالوصل سعود
|
|
امتنعالوصل بشح، اجتنبواالشح، وجودوا
|