کسی کو را بود خلق خدایی
|
|
ازو یابند جانهای بقایی
|
به روزی پنج نوبت بر در او
|
|
همی کوبند کوس کبریایی
|
اگر افتد بدین سو بانگ آن کوس
|
|
بیابند جملگان از خود رهایی
|
زمین خود کی تواند بند کردن
|
|
هر آنکس را که روحش شد سمایی؟!
|
عنایت چون ز یزدان برتو باشد
|
|
چه غم گر تو به طاعت کمتر آیی؟!
|
در آن منزل چه طاعت پای دارد؟!
|
|
که جان بخشت کند از دلربایی
|
به جای راستی و صدق گیرند
|
|
خیانتها که کردی یا دغایی
|
اگر تو از دل و جان دوستداری
|
|
کسی کو گوهرش نبود بهایی
|
خداوند خداوندان اسرار
|
|
همایان را همی بخشد همایی
|
ترا گردید رویش رزق باشد
|
|
به صد لابه بهشت اندر نیایی
|
قرار جان شمسالدین تبریز
|
|
که جانم را مباد از وی جدایی
|
جدایی تن مرا خود بند کردست
|
|
هم از وی چشم میدارم رهایی
|
که دست جان او چندان درازست
|
|
که عقل کل کند یاوه کیایی
|
هزاران شکر ایزد را که جانم
|
|
به عشق چشم او دارد روایی
|
فحمدا ثم حمدا ثم حمدا
|
|
بما اروانی خلاق السماء
|
منالنور الممدد کل نور
|
|
منالکنز المکنز فی الخفاء
|
وآتاهم منالاسرار فضلا
|
|
و نجاهم بها کل البلاء
|
و احیاهم بروح عاشقی
|
|
طلیق من هجومات الوباء
|
طلب منی بشیرالوصل یوما
|
|
قباء الروح انزعت قبایی
|
لقیت من فضایلهم مرادا
|
|
و اوصافا تجلت بالبهاء
|
وجاد الصدر شمسالدین یوما
|
|
حیوتیا دوامیا جزایی
|
رایت البخت یسجدنی اذاما
|
|
تکرم سیدی بالالبهاء
|
وآتانی علامته بعشق
|
|
دوام سرمدی فی بقایی
|
علمت بابتداء حال عشقی
|
|
تمامة دولة فی الانتهاء
|
فلا اخلالة ظلا علینا
|
|
فذاک جمیع طمعی وارنجایی
|
فحاشا بل عنایته بحور
|
|
غریق منه بغیی وابتغائی
|
معانی روحنا ماء زلال
|
|
و بالا لفاظ ما زج بالدماء
|