| صد دل و صد جان بدمی دادمی | وز جهت دادن جان شادمی | |
| ور تن من خاک بدی این نفس | جمله گل و عشق و هوش زادمی | |
| از جهت کشت غمش آبمی | وز جهت خرمن او بادمی | |
| گر ندمیدی غم او در دلم | چون دگران بی‌دم و فریادمی | |
| گر نبدی غیرت شیرین من | فخر دو صد خسرو و فرهادمی | |
| گر نشکستی دل دربان راز | قفل جهان همه بگشادمی | |
| ور همدانم نشدی پای گیر | همره آن طرفه‌ی بغدادمی | |
| بس که همه سهو و فراموشیم | گر نبدی یاد تو من یادمی | |
| بس! که برد سر و پی این زبان | حسره که من سوسن آزادمی |