| باده ده، ای ساقی هر متقی | باده‌ی شاهنشهی راوقی | |
| جام سخن بخش که از تف او | گردد دیوار سیه منطقی | |
| بردر و بشکن غم و اندیشه را | حاکم و سلطان و شه مطلقی | |
| چون بگریزی نرسد در تو کس | ور بگریزیم تو خود سابقی | |
| جنت حسنت چو تجلی کند | باغ شود دوزخ بر هر شقی | |
| ظلمت و نور از تو تحیر درند | تا تو حقی یا که تو نور حقی | |
| گشت شب و روز ز تو غرق نور | نیست مهت مغربی و مشرقی | |
| لابه کنی، باده دهی رایگان | ساقی دریا صفت مشفقی | |
| مست قبول آمد قلب و سلیم | زیرکی اینجاست همه احمقی | |
| زیرکی ار شرط خوشیها بدی | باده نجستی خرد و موسقی | |
| فرد چرایی تو اگر یار کی؟ | از چه تو عذرایی اگر وامقی؟ | |
| غنچه صفت خویش ز گل درکشی | رو بکش آن خار، بدان لایقی | |
| خار کشانند، اگر چه شهند | جز تو که بر گلشن جان عاشقی | |
| خامش باش و بنگر فتح باب | چند پی هر سخن مغلقی |