خشم مرو خواجه! پشیمان شوی
|
|
جمع نشین، ورنه پریشان شوی
|
طیره مشو خیره مرو زین چمن
|
|
ورنه چو جغدان سوی ویران شوی
|
گر بگریزی ز خراجات شهر
|
|
بارکش غول بیابان شوی
|
گر تو ز خورشید حمل سر کشی
|
|
بفسری و برف زمستان شوی
|
روی به جنگ آر و به صف شیروار
|
|
ورنه چو گربه تو در انبان شوی
|
کم خور ازین پاچهی گاو، ای ملک
|
|
سیر چریدی، خر شیطان شوی
|
کافر نفست چو زبون تو شد
|
|
گر همه کفری همه ایمان شوی
|
روی مکن ترش ز تلخی یار
|
|
تا ز عنایت گل خندان شوی
|
دست و دهان را چو بشویی ز حرص
|
|
صاحب و همکاسهی سلطان شوی
|
ای دل، یک لحظه تو دیوانهی
|
|
با دمی خواجهی دیوان شوی
|
گاه بدزدی، ره ایرن زنی
|
|
گاه روی شحنهی توران شوی
|
گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق)
|
|
مطرب آن ماه خراسان شوی
|
بوقلمونی چه شود گر چو عقل
|
|
یک صفت و یک دل و یکسان شوی؟
|
گر نکنی این همه خاموش باش
|
|
تا به خموشی همگی جان شوی
|
روی به شمس الحق تبریز کن
|
|
تا ملک ملک سلیمان شوی
|