ای که تو از عالم ما می‌روی

ای که تو از عالم ما می‌روی		خوش ز زمین سوی سما می‌روی
ای قفص اشکسته و جسته ز بند		پر بگشادی به کجا می‌روی؟
سر ز کفن بر زن و ما را بگو		که: « ز وطن خویش چرا می‌روی؟ »
نی غلطم، عاریه بود این وطن		سوی وطنگاه بقا می‌روی
چون ز قضا دعوت و فرمان رسید		در پی سرهنگ قضا می‌روی
یا که ز جنات نسیمی رسید		در پی رضوان رضا می‌روی
یا ز تجلی جلال قدیم		مضطرب و بی‌سر و پا می‌روی
یا ز شعاعات جمال خدا		مست ملاقات لقا می‌روی
یا ز بن خم جهان همچو درد		صاف شدی سوی علا می‌روی
یا به صفاتی که خموشان کنند		خامش و مخفی و خفا می‌روی