گر نه شکار غم دلدارمی
|
|
گردن شیر فلک افشارمی
|
دست مرا بست، وگر نی کنون
|
|
من سر تو بهتر ازین خارمی
|
گر نبدی رشک رخ چون گلشن
|
|
بلبل هر گلشن و گلزارمی
|
گر گل او در نگشادی، چرا
|
|
خار صفت بر سر دیوارمی؟
|
نیست یکی کار که او آن نکرد
|
|
ورنه چرا کاهل و بیکارمی؟
|
عشق طبیبست که رنجور جوست
|
|
ورنه چرا خسته و بیمارمی؟
|
کشت خلیل از پی او چار مرغ
|
|
کاش به قربانیش آن چارمی
|
تا پی خوردن به شکر خوردنش
|
|
طوطی با صد سر و منقارمی
|
وز جهت قوت دگر طوطیان
|
|
چون لب او جمله شکر کارمی
|
گر نه دلی داد چو دریا مرا
|
|
چون دگران تند و جگر خوارمی
|
در سر من عشق بپیچید سخت
|
|
ورنه چرا بیدل و دستارمی؟
|
بر لب من دوش ببوسید یار
|
|
ورنه چرا با مزه گفتارمی؟
|
بر خط من نقطهی دولت نهاد
|
|
ورنه چه گردنده چو پرگارمی؟
|
گر نهامی پست، که دیدی مرا؟!
|
|
ورنه امی مست بهنجارمی
|
چونک ز مستی کژ و مژ میروم
|
|
کاش که من بر ره هموارمی
|
یا مثل لاله رخان خوشش
|
|
معتزلی بر سر کهسارمی
|
بس! که گرین بانگ دهل نیستی
|
|
همچو خیالات در اسرارمی
|