| تماشا مرو نک تماشا تویی | جهان و نهان و هویدا تویی | |
| چه این جا روی و چه آن جا روی | که مقصود از این جا و آن جا تویی | |
| به فردا میفکن فراق و وصال | که سرخیل امروز و فردا تویی | |
| تو گویی گرفتار هجرم مگر | که واصل تویی هجر گیرا تویی | |
| ز آدم بزایید حوا و گفت | که آدم تو بودی و حوا تویی | |
| ز نخلی بزایید خرما و گفت | که هم دخل و هم نخل خرما تویی | |
| تو مجنون و لیلی به بیرون مباش | که رامین تویی ویس رعنا تویی | |
| تو درمان غم‌ها ز بیرون مجو | که پازهر و درمان غم‌ها تویی | |
| اگر مه سیه شد همو صیقلست | تو صیقل کنی خود مه ما تویی | |
| وگر مه سیه شد برو تو ملرز | که مه را خطر نیست ترسا تویی | |
| ز هر زحمت افزا فزایش مجو | که هم روح و هم راحت افزا تویی | |
| چو جمعی تو از جمع‌ها فارغی | که با جمع و بی‌جمع و تنها تویی | |
| یکی برگشا پر بافر خویش | که هم صاف و هم قاف و عنقا تویی | |
| چو درد سرت نیست سر را مبند | که سرفتنه روز غوغا تویی | |
| اگرعالمی منکر ما شود | غمی نیست ما را که ما را تویی | |
| مرو زیر و ما را ز بالا مگیر | به پستی بمنشین که بالا تویی | |
| من و ما رها کن ز خواری مترس | که با ما تویی شاه و بی‌ما تویی | |
| بشو رو و سیمای خود درنگر | که آن یوسف خوب سیما تویی | |
| غلط یوسفی تو و یعقوب نیز | مترس و بگو هم زلیخا تویی | |
| گمان می‌بری و این یقین و گمان | گمان می‌برم من که مانا تویی | |
| از این ساحل آب و گل درگذر | به گوهر سفر کن که دریا تویی | |
| از این چاه هستی چو یوسف برآ | که بستان و ریحان و صحرا تویی | |
| اگر تا قیامت بگویم ز تو | به پایان نیاید سر و پا تویی |