تو چنین نبودی تو چنین چرایی
|
|
چه کنی خصومت چو از آن مایی
|
دل و جان غلامت چو رسد سلامت
|
|
تو دو صد چنین را صنما سزایی
|
تو قمرعذاری تو دل بهاری
|
|
تو ملک نژادی تو ملک لقایی
|
فلک از تو حارس زحل از تو فارس
|
|
ز برای آن را که در این سرایی
|
دل خسته گشته چو قدح شکسته
|
|
تو چو گم شدستی تو چه ره نمایی
|
بده آن قدح را بگشا فرح را
|
|
که غم کهن را تو بهین دوایی
|
دل و جان کی باشد دو جهان چه باشد
|
|
همه سهل باشد تو عجب کجایی
|
بگذار دستان برسان به مستان
|
|
ز عطای سلطان قدح عطایی
|
همگی امیدی شکری سپیدی
|
|
چو مرا بدیدی بکن آشنایی
|
شکری نباتی همگی حیاتی
|
|
طبق زکاتی کرم خدایی
|
طرب جهانی عجب قرانی
|
|
تو سماع جان را تر لایلایی
|
بزنی ز بالاتر لایلالا
|
|
تو نه یک بلایی تو دو صد بلایی
|
دل من ببردی به کجا سپردی
|
|
نه جواب گویی نه دهی رهایی
|
بفزا دغا را بفریب ما را
|
|
بر توست عالم همه روستایی
|
سر ما شکستی سر خود ببستی
|
|
که خرف نگردد ز چنین دغایی
|
به پلاس عوران به عصای کوران
|
|
چه طمع ببستی ز چه میربایی
|
به طمع چنانی به عطا جهانی
|
|
عجب از تو خیره به عجب نمایی
|
خمش ای صفورا بگذار او را
|
|
تو ز خویشتن گو که چه کیمیایی
|
نه به اختیاری همه اضطراری
|
|
تو به خود نگردی تو چو آسیایی
|
تو یکی سبویی چو اسیر جویی
|
|
جز جو چه جویی چو ز جو برآیی
|
تو به خود چه سازی که اسیر گازی
|
|
تو ز خود چه گویی چو ز که صدایی
|
خمش ای ترانه بجه از کرانه
|
|
که نوای جانی همگی نوایی
|