ایا مربی جان از صداع جان چونی
|
|
ایا ببرده دل از جمله دلبران چونی
|
ز زحمت شب ما و ز نالههای صبوح
|
|
که میرسد به تو ای ماه مهربان چونی
|
ایا کسی که نخفت و نخفت چشم خوشت
|
|
ز لکلک جرس و بانگ پاسبان چونی
|
ایا غریب فلک تو بر این زمین حیفی
|
|
ایا جهان ملاحت در این جهان چونی
|
ز آفتاب کی پرسد که چون همیگردی
|
|
به گلستان که بگوید که گلستان چونی
|
ز روی زرد بپرسند درد دل چونست
|
|
ولی کسی بنپرسد که ارغوان چونی
|
چو روی زشت به آیینه گفت چونی تو
|
|
بگفت من چو چراغم تو قلتبان چونی
|
جواب گفت که من بازگونه میپرسم
|
|
مثال کشت که گوید به آسمان چونی
|
دهان گشادم یعنی ببین که لب خشکم
|
|
که تا شراب تو گوید که ای دهان چونی
|
ز گفت چون تو جویی روان شود در حال
|
|
میان جان و روانم که ای روان چونی
|
بگو تو باقی این را که از خمار لبت
|
|
سرم گران شد پرسش که سرگران چونی
|