| بیا بیا که تو از نادرات ایامی | برادری پدری مادری دلارامی | |
| به نام خوب تو مرده ز گور برخیزد | گزاف نیست برادر چنین نکونامی | |
| تو فضل و رحمت حقی که هر که در تو گریخت | قبول می کنیش با کژی و با خامی | |
| همی‌زیم به ستیزه و این هم از گولیست | که تا مرا نکشی ای هوس نیارامی | |
| به هیچ نقش نگنجی ولیک تقدیرا | اگر به نقش درآیی عجب گل اندامی | |
| گهی فراق نمایی و چاره آموزی | گهی رسول فرستی و جان پیغامی | |
| درون روزن دل چون فتاد شعله شمع | بداند این دل شب رو که بر سر بامی | |
| مرادم آنک شود سایه و آفتاب یکی | که تا ز عشق نمایم تمام خوش کامی | |
| محال جوی و محالم بدین گناه مرا | قبول می‌نکند هیچ عالم و عامی | |
| تو هم محال ننوشی و معتقد نشوی | برو برو که مرید عقول و احلامی | |
| اگر ز خسرو جان‌ها حلاوتی یابی | محال هر دو جهان را چو من درآشامی | |
| ور از طبیب طبیبان گوارشی یابی | مکاشفی تو بخوان خدا نه اوهامی | |
| برآ ز مشرق تبریز شمس دین بخرام | که بر ممالک هر دو جهان چو بهرامی |