| ز بامداد دلم می‌پرد به سودایی | چو وام دار مرا می‌کند تقاضایی | |
| عجب به خواب چه دیده‌ست دوش این دل من | که هست در سرم امروز شور و صفرایی | |
| ولی دلم چه کند چون موکلان قضا | همی‌رسند پیاپی به دل ز بالایی | |
| پرست خانه دل از موکل عجمی | که نیست یک سر سوزن بهانه را جایی | |
| بهانه نیست وگر هست کو زبان و دلی | گریز نیست وگر هست کو مرا پایی | |
| جهان که آمد و ما همچو سیل از سر کوه | روان و رقص کنانیم تا به دریایی | |
| اگر چه سیل بنالد ز راه ناهموار | قدم قدم بودش در سفر تماشایی | |
| چگونه زار ننالم من از کسی که گرفت | به هر دو دست و دهان او مرا چو سرنایی | |
| هوس نشسته که فردا چنین کنیم و چنان | خبر ندارد کو را نماند فردایی | |
| غلام عشقم کو نقد وقت می‌جوید | نه وعده دارد و نه نسیه‌ای و نی رایی |