اگر تو مست شرابی چرا حشر نکنی
|
|
وگر شراب نداری چرا خبر نکنی
|
وگر سه چار قدح از مسیح جان خوردی
|
|
ز آسمان چهارم چرا گذر نکنی
|
از آن کسی که تو مستی چرا جدا باشی
|
|
وز آن کسی که خماری چرا حذر نکنی
|
چو آفتاب چرا تو کلاه کژ ننهی
|
|
ز نور خود چو مه نو چرا کمر نکنی
|
چو آفتاب جمال قدیم تیغ زند
|
|
چو کان لعل چرا جان و دل سپر نکنی
|
وگر چو نای چشیدی ز لعل خوش دم او
|
|
چرا چو نی تو جهان را پر از شکر نکنی
|
وگر چو ابر تو حامل شدی از آن دریا
|
|
چرا چو ابر زمین را پر از گهر نکنی
|
ز گلشن رخ تو گلرخان همیجوشند
|
|
چرا چو حیز و محنث نهای نظر نکنی
|
نگر به سبزقبایان باغ کمدهاند
|
|
به سوی شاه قبابخش چون سفر نکنی
|
چو خرقه و شجره داری از بهار حیات
|
|
چرا سر دل خود جلوه چون شجر نکنی
|
چو اعتبار ندارد جهان بر درویش
|
|
به بزم فقر چرا عیش معتبر نکنی
|