| چه باک دارد عاشق ز ننگ و بدنامی | که عشق سلطنت است و کمال و خودکامی | |
| پلنگ عشق چه ترسد ز رنگ و بوی جهان | نهنگ فقر چه ترسد ز دوزخ آشامی | |
| چگونه باشد عاشق ز مستی آن می | که جام نیز ز تیزیش گم کند جامی | |
| چه جای خاک که بر کوه جرعه‌ای برریخت | هزار عربده آورد و شورش و خامی | |
| تو جام عشق چه دانی چه شیشه دل باشی | تو دام عشق چه دانی چو مرغ این دامی | |
| ز صاف بحر نگویم اگر کفش بینی | مثال زیبق بر هیچ کف نیارامی | |
| ملول و تیره شدی مر صفاش را چه گنه | نبات را چه جنایت چو سرکه آشامی | |
| که خاک بر سر سرکا و مرد سرکه فروش | که شهد صاف ننوشد ز تیره ایامی | |
| به من نگر که در این بزم کمترین عامم | ز بیخودی نشناسم ز خاص تا عامی |