اگر ز حلقه این عاشقان کران گیری
|
|
دلت بمیرد و خوی فسردگان گیری
|
گر آفتاب جهانی چو ابر تیره شوی
|
|
وگر بهار نوی مذهب خزان گیری
|
چو کاسه تا تهیی تو بر آب رقص کنی
|
|
چو پر شدی به بن حوض و جو مکان گیری
|
خدای داد دو دستت که دامن من گیر
|
|
بداد عقل که تا راه آسمان گیری
|
که عقل جنس فرشتهست سوی او پوید
|
|
ببینیش چو به کف آینه نهان گیری
|
بگیر کیسه پرزر باقرضواالله آی
|
|
قراضه قرض دهی صد هزار کان گیری
|
به غیر خم فلک خمهای صدرنگ است
|
|
به هر خمی که درآیی از او نشان گیری
|
ز شیر چرخ گریزی به برج گاو روی
|
|
خری شوی به صفت راه کهکشان گیری
|
وگر تو خود سرطانی چو پهلوی شیری
|
|
یقین ز پهلوی او خوی پهلوان گیری
|
چو آفتاب جهان را پر از حیات کنی
|
|
چو زین جهان بجهی ملک آن جهان گیری
|
برآ چو آب ز تنور نوح و عالمگیر
|
|
چرا تنور خبازی که جمله نان گیری
|
خموش باش و همیتاز تا لب دریا
|
|
چو دم گسسته شوی گر ره دهان گیری
|