| ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی | ز حسرت و ز فراقت همه بمردندی | |
| ز جان خویش اگر بوی تو نیابندی | چو استخوان دل و جان را به سگ سپردندی | |
| اگر نه پرتو لطفت بر آب می‌تابید | به جای آب همه زهر ناب خوردندی | |
| اگر نه جرعه آن می بریختی بر خاک | ستارگان ز چه رو گرد خاک گردندی | |
| گر آفتاب ازل گرمیی نبخشیدی | تموز و جمله نباتان او فسردندی | |
| منزهی و درآمیختن عجب صفتی است | دریغ پرده اسرار درنوردندی | |
| اگر نه پرده بدی ره روان پنهانی | ز انبهی همه پاهای ما فشردندی | |
| ز پرده‌ها اگر آن روح قدس بنمودی | عقول و جان بشر را بدن شمردندی | |
| گر آن بدی که تو اندیشه کرده‌ای ز زحیر | بتان و لاله رخان جمله زار و زردندی | |
| چو صورتی نبدی خوب جز تصور تو | شراب‌های مروق ز درد دردندی | |
| اگر خمش کنمی راز عشق فهم شدی | وگر چه خلق همه هند و ترک و کردندی |