خدایگان جمال و خلاصه خوبی
|
|
به جان و عقل درآمد به رسم گل کوبی
|
بیا بیا که حیات و نجات خلق تویی
|
|
بیا بیا که تو چشم و چراغ یعقوبی
|
قدم بنه تو بر آب و گلم که از قدمت
|
|
ز آب و گل برود تیرگی و محجوبی
|
ز تاب تو برسد سنگها به یاقوتی
|
|
ز طالبیت رسد طالبی به مطلوبی
|
بیا بیا که جمال و جلال میبخشی
|
|
بیا بیا که دوای هزار ایوبی
|
بیا بیا تو اگر چه نرفتهای هرگز
|
|
ولیک هر سخنی گویمت به مرغوبی
|
به جای جان تو نشین که هزار چون جانی
|
|
محب و عاشق خود را تو کش که محبوبی
|
اگر نه شاه جهان اوست ای جهان دژم
|
|
به جان او که بگویی چرا در آشوبی
|
گهی ز رایت سبزش لطیف و سرسبزی
|
|
ز قلب لشکر هیجاش گاه مقلوبی
|
دمی چو فکرت نقاش نقشها سازی
|
|
گهی چو دسته فراش فرشها روبی
|
چو نقش را تو بروبی خلاصه آن را
|
|
فرشتگی دهی و پر و بال کروبی
|
خموش آب نگهدار همچو مشک درست
|
|
ور از شکاف بریزی بدانک معیوبی
|
به شمس مفخر تبریز از آن رسید دلت
|
|
که چست دلدل دل مینمود مرکوبی
|