به جان تو ای طایی که سوی ما بازآیی
|
|
تو هر چه میفرمایی همه شکر میخایی
|
برآ به بام ای خوش خو به بام ما آور رو
|
|
دو سه قدم نه این سو رضای این مستان جو
|
اگر ملولی بستان قنینهای از مستان
|
|
که راحت جانست آن بدار دست از دستان
|
ایا بت جان افزا نه وعده کردی ما را
|
|
که من بیایم فردا زهی فریب و سودا
|
ایا بت ناموسی لب مرا گر بوسی
|
|
رها کنی سالوسی جلا کنی طاووسی
|
سری ز روزن درکن وثاق پرشکر کن
|
|
جهان پر از گوهر کن بیا ز ما باور کن
|
نهال نیکی بنشان درخت گل را بفشان
|
|
بیا به نزد خویشان دغل مکن با ایشان
|
دو دیده را خوابی ده زمانه را تابی ده
|
|
به تشنگان آبی ده به غوره دوشابی ده
|
بگیر چنگ و تنتن دل از جدایی برکن
|
|
بیار باده روشن خمار ما را بشکن
|
از این ملولی بگذر به سوی روزن منگر
|
|
شراب با یاران خور میان یاران خوشتر
|
ز بیخودی آشفتم به دلبر خود گفتم
|
|
که با غمت من جفتم به هر سوی که افتم
|
به ضرب دستش بنگر به چشم مستش بنگر
|
|
به زلف شستش بنگر به هر چه هستش بنگر
|
چو دامن او گیرم عظیم باتوفیرم
|
|
چو انگبین و شیرم به پیش لطفش میرم
|
مزن نگارا بربط به پیش مشتی خربط
|
|
مران تو کشتی بیشط بگیر راه اوسط
|
بکار تخم زیبا که سبز گردد فردا
|
|
که هر چه کاری این جا تو را بروید ده تا
|
اگر تو تخمی کشتی چرا پشیمان گشتی
|
|
اگر به کوه و دشتی برو که زرین طشتی
|
ملول گشتیای کش بخسب و رو اندرکش
|
|
ز عالم پرآتش گریز پنهان خوش خوش
|
ببند از این سو دیده برو ره دزدیده
|
|
به غیب آرامیده به پر جان پریده
|
نشسته خسبد عاشق که هست صبرش لایق
|
|
بود خفیف و سابق برای عذرا وامق
|
مگو دگر کوته کن سکوت را همره کن
|
|
نظر به شاهنشه کن نظاره آن مه کن
|